Opowieść o miłości

Akcja filmu rozgrywa się w USA, gdzie Kieu, pisarka, imigrantka z Wietnamu, (Mai Huynh) pracuje jako modelka. Fotograf Alikan (Dominik Overstreet) portretuje jej ciało przysłonięte transparentnymi woalami. Voyeuryzm i erotyczna przyjemność wzrokowa są wątkami, które wyznaczają narrację filmu i  pozwoliły reżyserce na zmysłowe, emocjonalne i intelektualne zobrazowanie miłości. To pierwszy fabularny film Trinh T. Minh-ha, który jest luźną adaptacją poetyckiej „Opowieści o Kieu” – popularnej w Wietnamie tak bardzo, jak historia o Romeo i Julii na Zachodzie. W utworze z XVIII i XIX wieku piękna, młoda kobieta, aby ratować siostrę przed więzieniem, godzi się na małżeństwo ze starszym od siebie mężczyzną, który okazuje się sutenerem i zmusza ją do pracy seksualnej. Ubezwłasnowolniona Kieu, aby przetrwać, zakochuje się w Miłości. Postać kobiety była często utożsamiana z Wietnamem i jego historią – zwłaszcza z czasów kolonializmu.

„Zmysłowy wymiar A Tale of Love jest szczególnie ważny w kontekście tego, że główna bohaterka Kieu jest postacią literacką i mityczną, której w kulturze wietnamskiej przypisuje się wiele znaczeń o charakterze moralnym i politycznym. Dla Trinh T. Minh-ha film był jednak przede wszystkim okazją do przedstawienia własnej wersji opowieści, na której kształt wpłynęła „walka feministyczna kwestionująca relacje władzy działające w imię miłości. (…).

W tradycyjnych odczytaniach nieszczęścia dotykające Kieu są najczęściej wiązane z jej urodą i posiadanymi talentami, co powoduje – jak stwierdza reżyserka, choć sama niekoniecznie identyfikuje się z bohaterką – że opowieść o jej życiu wyraża losy niepoliczalnej liczby kobiet. To, jej zdaniem, otwiera możliwość i feministycznej, i postkolonialnej lektury przedstawionej w filmie historii” – zaznacza prof. dr hab. Małgorzata Radkiewicz, współkuratorka retrospektywy filmów Trinh T. Minh-ha, w książce „Refleksje zza kamery. Reżyserki o kinie i formie filmowej”, która w grudniu 2022 roku ukazała się nakładem współwydawców Uniwersytetu Jegiellońskiego, Fundacji Okonakino i Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.